-Piše: Vuk Vuković

Rat i film temelje se na estetici razaranja. Arhitektura je superiornija dok izranja iz gromada prašine. Tako, estetika radi na projektu grada koji je kombinacija rata i film. Rat se vodi kako bi nakon njega film ispovijedio grad.
Uragan „Irma“ u Majamiju prije da je u tehnologiji prizivao spektakl nego spas. Tehnologija, uopšte, uljepšava stradanje; dekoriše destrukciju koja tako fino naleže na urbane epicentre.
U stvari, grad i zamišljamo samo u scenama uništavanja; rat ga pretvara u fabriku smrti, film u odnos seksa i saobraćaja.
Brzina koju grad predstavlja sveti se sebi! Trkačke avenije, trotoari prostitucije, ekranski izlozi, sve to obrazuje jedan katalog kraja. Tako je grad anti-muzej, mjesto prolaza, hodnik sekundarnosti. Tu se, sve u svemu, i nema šta vidjeti, i dok se putujemo u želji da se oslobodimo cilja, nikad se i ne krećemo kroz grad.
Ništa, ako estetika ne nosi sobom rasprskavajući ton, stvar se prepušta otužnom baroksizmu, koji, inače, jeste interesantan samo u onim intervalima splina. Ako ne dejstvuje nasilno, vizuelno napadno i organizacijom haotično, estetika se povlači prema minimalističkim konceptima: hirurški bijela i u predstavi ćelava, ta estetika je čedo medicine i destilovane akustike.
Grad zahtijeva da bude sadizovan iznutra, duboko u onoj mrtvoj tački gdje se na raskrsnici ukrštaju udesi mesa i noći, romanse i haluciniranja... Otud rat i može trajati tačno onoliko koliko i film!
Film je priča o gradu koji se smrtno dosađuje iščekujući konačni rat kome će poslužiti kao poligon za usavršavanje efekta katastrofičnog. Ono što nas privlači do bola da se sumanuto trošimo u gradu, jeste ta fatalna ljubav prema filmu koji nam zakratko pruža iluziju da smo učesnici u ratu koji hipnotiše arhitekturu kao par excellence predstavnika moći.
„Rat je lep“ (Valter Benjamin), iz razloga što je filmski, sodomski, incestoidni...
Arhitektura vapi za atomskom penetracijom u središte njene klasične sterilnosti. – Biznis centar: preklapanje stakla i čelika, plastike i botanike, tajnih dokumenata i fiktivnog novca. Majami je pornografski kič!; vještačke plaže, studio u palmama, starlete na kapitalističkim terasama objavljuju jednu sapunicu koja mjaučeći kruži oko hard pornografije, tako iscenirano kao hod po pisti. Ta zatupljivost pobuđuje impuls mržnje.
Realnost se događa retrospektivno, i samo se računaju katastrofe, crni datumi, zločinački trijumfi. Opsjednut filmom, na(r)cizam je u ratu vidio šansu ne za osvajanjem i umnožavanjem moći (arijevski arhetip se ježio svega banalnog, pa, ipak, nipočemu nije dorastao visini klasičnog čija umjerenost i distanca savršeno upravlja sa pojavnošću), koliko za holivudskom, vještačkom slavom.
I, zaista, živeći u gradu uživamo u površnom fantaziranju da smo u svemu prepoznati: kao gospodari hrane, anđeli odjeće, primjerci seksologije... Međutim, iz svega toga dobija se građani-broj koji je eksperiment pri testiranju super rata.
Aveti arhitektonskih ruševina pothranjeni u filmu o božanskom ratu. Bez kamere, šta bi bio grad? Pustinja koju više nije u stanju preobličiti ni reklama! Upravo zbog toga, uvijek već, strepimo da ćemo jednom, iznenada, dokraja izgubiti interesovanje za grad; sve dok smo, pak, raspoloženi da se zaboravljamo krstareći od ugla do ugla, ima nade da ćemo istrajati u prikupljanju materijala-otpada koji je tako pogodan da se od njega stvaraju male intime.
(Moderni i lišeni znaka, u formi praznog, filmski transcendentni i posleratno istraumirani, predstavnici smo jednog doba ne samo koje je bez sadržaja, ono je još i bez sudbine. Nasilno se samoubjeđujući da još ponegdje postoji slika, razumijemo da više nema realnosti koja bi mogla proizvoditi informacije. Čak i film koji se kreće kroz rat-uživo, nije dovoljno efektan da nas uzbudi i otrgne od čamotinje koja nas je jednom natjerala da se obestrvimo iz raja...)